# 59.Louis cz.4

*następny dzień, ranek*

Obudziłam się z niewyraźnym bólem głowy, który już chwilę później ustąpił. Niewyspana powędrowałam nie żwawym krokiem w stronę łazienki i ujrzałam w lustrze potwora, czyli mnie z rozmazanym makijażem i z szopą na głowie. Wzdrygnęłam się na sam mój widok i natychmiast zaczęłam się odprowadzać do ładu. Jak już skończyłam wszystkie zabiegi upiększające, zrelaksowana wyszłam z pomieszczenia dostrzegając dalej śpiącego Adama. Wzięłam telefon do ręki w celu sprawdzenia czy przypadkiem nie mam żadnej wiadomości od Louisa i rzeczywiście, moja skrzynka pocztowa była jedną wielką pustką. Natychmiast posmutniałam, bo chyba nikt nie lubi się kłócić z ukochaną mu osobą. W sumie była dopiero 7:00 rano, więc na pewno ten szaleniec śpi, ale i tak było mi przykro, bo zawsze zastawałam wczesnymi porankami słodkie wiadomości. Spojrzałam znów na blondyna, który sobie smacznie spał. Dopiero teraz do mnie doszło, że ja go zdradzam co sprawiło u mnie ukłucie w sercu. Nie wiem jak to możliwe, że Thomsona znam niemalże 10 lat, przeżyliśmy ze sobą naprawdę miłe chwilę, ale Louisa znam nie całe 4 dni i go kocham jak jeszcze nikogo innego. Ten facet serio umie zakręcić mi w głowie – wyznałam w duchu. Zrozumiałam, że Adam to jednak nie chłopak dla mnie, ale i tak coś do niego czułam. Czułam miłość, ale jak do brata, nie to co do Lou. Z zamyśleń wyrwało mnie głośniejsze chrapnięcie Adama, co oznaczało, że się obudził.

-Nie śpisz już? – spytał zaspany.

-Jakoś już mi się nie chciało – wyznałam.

-Aha – walnął się z powrotem na poduszkę.

-Ok szykuj się, bo zaraz 8:00 i chcę iść już na śniadanie. Zgłodniałam.

-Możemy później?

-Nie! – krzyknęłam, sama nie wiem czemu. Może dlatego, że jego obecność zaczęła najzwyczajniej w świecie wkurzać.

-Jeny nie krzycz tak… Już wstaje. Baby są wkurzające – powiedział pod nosem, myśląc, że tego nie usłyszę.

Jak już mój ‘’chłopak’’ się w końcu wyszykował nareszcie poszliśmy w kierunku stołówki przechodzą przez liczne korytarze hotelu. Na drugim końcu, jednego z nich napotkaliśmy Eleanor i Louisa. Ona gadała z kimś przez telefon, natomiast Tommo miał wzrok wbity we mnie posyłając mi delikatny uśmiech. Mijając się Tomlinson delikatnie, lecz dyskretnie dotknął mojej ręki zahaczając swoim małym palcem o mojego. Na sam jego dotyk cicho mruknęłam co zwróciło uwagę Adama.

-Chce Ci się wymiotować czy co?

-Nie… a czemu pytasz? – udawałam zdziwienie.

-Eee… Już nic, chyba się przesłyszałem. Dziwny ten go gość nie? – zmienił nagle temat.

-Który?

-Ten modniś z dziarami co przeszedł przed chwilą koło nas.

-Nie jest dziwny. Ja go tam lubię.

-Daj spokój! Ten jego styl ubierania i te tatuaże… fuj.

-Każdy jest inny Adam. Mi się podobają tatuaże – wyznałam.

-A może ty lecisz na tego całego Lewisa?

‘’Tak! Kocham go! Nareszcie to zauważyłeś!’’

-Jak już to Louisa i nie, nie lecę na niego – skłamałam.

-No ja myślę, bo nie wiem kto by na niego poleciał! – zakpił śmiejąc się.

‘’Ty lepiej spójrz na siebie zakochana w sobie gruba świnio’’.

Nie odpowiadając już na głupie komentarze informatyka weszliśmy do stołówki pełnej prze najróżniejszego jedzenia. Jak już naładowaliśmy talerze czym tam sobie chcieliśmy usadowiliśmy się przy stole.

-Cholera zapomnieliśmy o piciu i sztućcach. Ty idziesz po napoje – rozkazał. Zdenerwowana jego zachowaniem nie chętnie wstałam z krzesła i wlałam do dwóch szklanek sok pomarańczowy. Wracając z powrotem na miejsce zastałam już go z zestawem noży i widelców. W dość spiętej atmosferze zjedliśmy to głupie śniadanie i postanowiliśmy wrócić do pokoju po jakieś rzeczy. Idą korytarzem Adam niespodziewanie się zatrzymał dotykając nerwowo okolice swojego brzucha.

-O Boże! – krzyknął niemal biegnąc w stronę pokoju nie zamykając za sobą drzwi. Szybko pobiegłam sprawdzić co mu nagle dolega, ale same odgłosy gazów dochodzące z łazienki mówiły same za siebie. Nie miałam pojęcia, dlaczego nagle dostał takiego ataku biegunki, przecież jedzenie mają tu wyśmienite i naprawdę świeże, choć zdarza się Adamowi za dużo zjeść i takie są tego efekty. Cicho westchnęłam i oparłam się drewniane drzwi łazienki zaklinając pod nosem. Wcale nie miałam ochoty teraz przy nim siedzieć w czterech ścianach i słuchać jego symfonii dochodzących zza ścian.

-Wszystko gra? – spytałam po chwili.

-Nie. Chyba zjadłem coś nie świeżego i … o kurna mać! – syknął z bólu.

-Dobra jakoś ten dzień przeżyjemy w pokoju – wyżaliłam się samej sobie.

-[T.I]… Możesz dziś dzień spędzić sama? Nie chcę byś marnowała czas na mnie, bo jeszcze długo nie zejdę z kibla coś tak czuję… uuuu cholera!

-Serio nie masz nic przeciwko temu? – spytałam czując rosnącą radość w sercu.

-Nie. Idź już.

-Okey, jakby co mam komórkę więc dzwoń! – krzyknęłam wychodząc z pokoju przy okazji narzucając na ramię torbę. Wychodząc z hotelu na plaże niemalże skakałam z podniecenia na samą myśl o tym, że ten dzień będzie bez tego sknery. Zero marudzenia, narzekania i głupich komentarzy. O niczym innym nie marzyłam. Postanowiłam zadzwonić do Louisa, który odebrał już po pierwszym sygnale.

-Hej laleczko!

-Hej, już słyszę, że humorek się poprawił.

-Nie, bo ma Cię przy mnie – powiedział ze skruchą w głosie.

-Właściwie to zaraz możesz mnie mieć – przygryzłam dolną wargę.

-Serio?! Gdzie jesteś?

-Na plaży, ale jeśli masz spędzać czas z El to…

-Zaraz będę, pa! – przerwał mi szybko się rozłączając. Uśmiechnęłam się promiennie do samej siebie i z niecierpliwością czekałam na mojego zbawiciela, który ma już jakiś plan w zanadrzu. Czułam, że dziś zrobimy coś szalonego, coś nieprzewidywalnego jak to z Louisem. Przy wejściu na plaże spostrzegłam go rozglądającego się wokół sporej grupy ludzi. Znów mnie zauroczył swoim wyglądem… był po prostu nienaturalnie przystojny i pociągający, wyróżniający się z tłumu. Miał na sobie zwykły biały t-shirt, krótkie, szare spodnie, japonki i okulary przeciwsłoneczne, które dumnie zdobiły jego twarz. Pomachałam energicznie ręką by wskazać uwagę na moją osobę, którą Louis już tłumu znalazł. W szybkim tempie znalazł się przy mnie i objął swoimi silnymi ramionami. Nareszcie poczułam się swobodnie.

-Cześć księżniczko.

-Witaj mój księciu – zaśmiałam się.

-Co do wczoraj to…

-Nie ma o czym mówić Louis – splotłam nasze palce u rąk, dzięki czemu u Tomlinsona zawitał szczery i jeszcze bardziej promienny uśmiech. Nagle coś go oświeciło.

-[T.I] jakim cudem ty możesz wyjść w dzień… SAMA?! – udawał zdziwionego.

-Adam się zatruł naszym dzisiejszym śniadaniem i ma teraz biegunkę – powiedziałam ze skrzywioną miną – chciałam z nim zostać i mu jakoś pomóc, ale jako że chciał bym coś porobiła i nie marnowała dnia to jestem tutaj właśnie z tobą.

-Chyba po raz pierwszy przyznam mu rację… dobrze postąpił – wtulił się we mnie.

-Wiem, wiem – objęłam go ramionami.

- [T.I]… lubisz Shakire? – spytał nagle.

-Uwielbiam! Ale czemu pytasz? – spytałam bardziej zainteresowana.

Lou z kieszeni swoim czarnych szortów wyjął dwa podłóżne bilety na jej koncert! Na sam widok tych 2 podłużnych karteczek poczułam wielką radość. A mianowicie Shakira była moją idolką od zawsze. Skąd on wiedział, że ją uwielbiam?! Ten chłopak coraz bardziej zaczyna mnie zaskakiwać.

-Boże! Louis jak ja Cię kocham! – rzuciłam się mu na szyję.

-Tylko za to? – udał smutnego.

-Ależ skąd! Uwielbiam Cię jako osobę, naprawdę… ale teraz spełnisz moje marzenia!

-Zrobię dla Ciebie wszystko – przytulił mnie głaszcząc po włosach.

***

Dziś przeżyłam jeden z najlepszych dni w moim życiu. Nie dość, że spędziłam czas z miłością mojego życia to jeszcze byłam na koncercie Shakiry. SZALEŃSTWO! Moje wakacje z Louisem były naprawdę bardzo aktywne i bardzo romantyczne. Nigdy bym się nie spodziewała, że kogoś poznam na Bahamach i do tego gwiazdę One Direction. Więszkość osób będzie mnie uważało za nic nie wartą dziewuchę, bo niby zostawiłam Adama dla tego ‘’bogatszego i ładniejszego’’. Wcale nie choć trochę w tym prawdy jest, ale Louis jest piękniejszy w sercu i tylko to się liczy, jego pieniądze czy sława w ogóle mnie nie obchodzą… Obchodzi mnie prosty i zwyczajny Louis Tomlinson.

Po wspaniałym występie wokalistki przeszliśmy się jeszcze na plaże również spędzając ze sobą bardzo miły wieczór. Obiekt wiał pustkami więc swobodnie mogliśmy się trzymać za ręce i napawać się wzajemnym dotykiem. Niedaleko spostrzegłam niewielki pomost więc zaciągnęłam tam Louisa, ponieważ bardzo chciałam usiąść i podziwiać z nim zachód słońca. Oparłam się o jego ramię i cicho westchnęłam maczając stopy w przyjemnie ciepłej wodzie. Zaczęłam się bawić skrawkiem jego bordowej koszulki.

-[T.I]… kochasz Adama? – spytał ze spokojem.

To pytanie wywarło na mnie pewne poczucie winy. Oczywiście, że nie kochałam już Adama, ale czy potrafiłabym to powiedzieć na głos? I czy w ogóle zdołam mu to powiedzieć.

-Ja… kocham Ciebie Lou – musnęłam delikatnie jego miękkie usta.

-Mhym – mruknął zadowolony – ale spytałem czy ty czujesz coś do niego.

-Nie… może czuję miłość, ale braterską… rozumiesz?

-Oczywiście – przytaknął – kiedy mu powiesz?

-Wkrótce będę musiała… O JENY!

-Co?

-Kompletnie o nim zapomniałam! Nawet do niego nie zadzwoniłam! A obiecałam mu… jaka ze mnie egoista… ja muszę już iść, przepraszam – wstałam szybko z miejsce wkładając japonki na stopy.

-[T.I]…

-No szybko – pośpieszałam go.

-Nie musisz do niego iść – podrapał się po głowie z grymasem na twarzy.

-Muszę! Muszę zobaczyć jak się czuję i mu pomóc.

-Ale on teraz śpi….

-Skąd to niby możesz wiedzieć?

-Bo… - ścisnął usta w cienką kreskę.

-Bo co?

-Pamiętasz jak mówiłaś, że Adam się zatruł śniadaniem…? – spojrzał mi błagalnie w oczy.

-Tak, no i ?

-To nie przez śniadanie… mój ochroniarz wsypał do jego posiłku zmiażdżone tabletki przeczyszczające i nasenne. Wtedy kiedy się rozeszliście skorzystałem z okazji i kazałem mu wkraczać. Przepraszam Cię [T.I]…

To co przed chwilą usłyszałam wydawało mi się niewiarygodne. Jak on mógł? Przecież takie mieszanki mogą być śmiertelne dla człowieka. Czułam w sobie złość, która buzowała mi w całym ciele, a na skórze miałam delikatne wypieki.

-Czy ty sobie zdajesz sprawę co zrobiłeś?! Tak nie można Louis!

-Teraz już wiem… ja to zrobiłem, bo chciałem spędzić z tobą miło czas i rzeczywiście był bardzo miło, najlepszy dzień w moim życiu, [T.I]… - złapał mnie za ręce, ale natychmiast je zabrałam. Byłam wściekła.

-Myślałam, że to był taki piękny zbieg okoliczności, a ty wszystko zaplanowałeś… - łzy zaczęły mi się zbierać w oczach – okłamałeś mnie!

-Nie płacz proszę, przepraszam żałuję – również spłynęła mu łza, która swobodnie spływała po jego policzku.

-Wiesz co gdzieś mam takiego faceta! Czy wy musicie być tacy beznadziejni?! Zabrałeś mnie na koncert i bardzo Ci dziękuje, ale to co teraz zrobiłeś jest wręcz karygodne. To, że go nienawidzisz i nie umiesz opanować swojej zazdrości nie znaczy, że masz go truć dla mnie! To chore! A teraz przepraszam chcę iść – chciałam go minąć, ale złapał mnie kurczowo za nadgarstek.

-Louis puść mnie…

-Wybacz mi proszę – klęknął na kolana.

-Nie mam ochoty być teraz z tobą… daj mi spokój muszę mu pomóc.

-[T.I], proszę! – stanął przede mną murem – nie rób tego.

-Tomlinson, bo zaraz stracę cierpliwość! Daj mi przejść!

-Nie…

-Sam tego chciałeś – uderzyłam go prosto w żołądek co spowodowało jego szybki upadek. Serce mi się krajało, gdy wił się z bólu, ale musiałam iść jak najszybciej do Thomsona. Biegnąc przez rozmaite ogrody pełnych kwiatów, cały czas ocierałam słone łzy z moim policzków. Byłam teraz w wielkiej rozpaczy, bo nie wiem, co będzie dalej ze mną i Louisem.

TomlinsonLover.

___________________________________________________________________

Siemka! Bardzo was przepraszam, że tak długo czekaliście na tą część, ale po prostu na komputerze mi się usunęła i musiałam ją napisać jeszcze raz ;/ A w ogóle to podoba się? Mam nadzieję, że będziecie chcieli kolejną :) Co do innych blogów nie martwicie się! Ja wszystkie czytam tylko po prostu nie komentuje, bo nie mam na razie czasu :< I znowu szkoła kochani... każdy nad tym ubolewa, ale nim się obejrzycie znów będą wakacje! ;) Także czekamy na opinię i dzięki za uwagę. Kath xx.