# 63. Zayn cz. 6

Z dedykacją dla Directionowej :)

Drzwi sali otworzyły się dość szybko z cichym piskiem. Strzepnąłem rękę przyjaciela i poderwałem się z miejsca, stając przed lekarzem.

-Państwo z rodziny?- zadał rutynowe pytanie.

-Oczywiście- odezwała się Olivia, mijając Bena i podchodząc do nas.

-Ma dużo szczęścia, mały wstrząs, nic więcej. Na szczęście nie ma żadnych złamań, jedynie nadłamana kość nogi. Jej stan jest stabilny, jednak dzisiejsza doba będzie decydująca- powiedział i chciał odejść, ale go powstrzymałem.

-Co znaczy, że będzie decydująca?- zapytałem patrząc na niego dużymi oczami.

-Nie powinno się nic wydarzyć, ale dla pewności będziemy do niej częściej zaglądać- uśmiechnął się sztucznie.

-A możemy ją już odwiedzać?- głos Olivii lekko drżał.

-Tak. Ale pojedynczo i nie na długo- rzucił i szybko zniknął za rogiem korytarza.

Cofnąłem się i usiadłem na krzesło. Wiedziałem, że tą ''jedną'' osobą będzie Olivia. Nie dziwię się i nie mam zamiaru z nią konkurować.

-Pojedźcie do domu. Mój mąż już jedzie. Zrobi wam kolacje i te sprawy- powiedziała automatycznie i złapała za klamkę, powoli otwierając drzwi.

Oparłem tył głowy o oparcie krzesła i lekko się zsunąłem.

-Zayn, zbieraj się- usłyszałem niepewny głos Bena.

Podniosłem głowę i spojrzałem na niego. Jego twarz nie wyrażała nic poza strachem i zmieszaniem.

-Nie mów mi, co mam robić- syknąłem w jego kierunku.

-Ja tylko..

-Tylko co?! Przez ciebie ona teraz tam leży! Walczy o życie! Przez twoją głupotę..- ostatnie zdanie powiedziałem spokojniejszym tonem.

-Ale ja..

-Co ty, co ty?! Znasz się chyba na tym, nie?! Powinieneś jej zabronić, skoro nie jeździła od dłuższego czasu! Pytała cie o zgodę! A ty się zgodziłeś.. Jeżeli ona.. jeżeli stało jej się coś poważnego.. Pożałujesz- rzuciłem przez zaciśnięte zęby.

Spiorunowałem go wzrokiem i ruszyłem w stronę wyjścia, po drodze uderzając w automat do kawy.

-Zayn!- słyszałem za sobą wołanie chłopaków, ale bez skutecznie. Nie miałem chęci odwracać się.

Zbiegłem po schodach i skierowałem się do drzwi. Nie zważając na to, czy ktoś mnie rozpozna i wszyscy będą wiedzieli, gdzie jesteśmy, szedłem chodnikiem przy głównej ulicy miasteczka. Nie było one wielkie jak Londyn, ale miało swój charakter. Stare kamieniczki, mały park z fontanną i dużo zieleni. Po drodze minąłem tylko parę dzieciaków i dwie dziewczyny. Nie musiałem mieć na głowie kaptura, by nikt nie wiedział kim jestem. Niespotykane.

Wyciągnąłem z kieszeni papierosa z zapalniczką i zapaliłem. Dym powoli wylatywał z moich ust. Nie interesowało mnie, że ludzie są negatywnie nastawieni do tego, że palę. Nie wiedzą jak to jest. Cóż, nałóg to nałóg. Próbowałem rzucić nie raz, ale zawsze działo się coś złego i musiałem odreagować. Taki już byłem? Nie sądzę. Gdybym miał dobrą motywację, na pewno by mi się udało. Przestałem palić dwa tygodnie temu.. Znowu się nie udało. Próbowałem nie wdychać dużej ilości dymu, ale i tak jakaś jego część dostawała się do moich płuc, resztę zgrabnie wypuszczałem.

Po długim spacerze wróciłem do szpitala. Od razu poczułem tą szpitalną woń, której nie lubiłem. Ale czego się nie robi dla.. miłości? No właśnie, czy można powiedzieć, że kocham [T.I.]?

Od razu mi się spodobała, a gdy ją lepiej poznałem, zmieniłem się? Ten spokój, czułość, uczciwość, delikatność, zmysłowość.. Była dziewczyną, w której nie powinienem się zakochać.. Diabeł i anioł. Nie brzmi dobrze, jednak nie potrafiłbym odejść od niej. Nie ważne, czy ona czuła to samo. Ważne, żebym był przy niej. Żebym czuł jej ciepło, jak wtedy, gdy umierał Lukas. Żeby jej ciało, chodź na chwilę, dotykało mojego. Żebym mógł złapać jej dłoń, nie na długo, na taki czas, jaki ona by chciała.

Złudne nadzieje. Nie zasługuję na nią. Jest zbyt.. cenna? Złe określenie, nie jest rzeczą. Jest zbyt.. idealna.

Przemierzając korytarz szpitalny, nie zauważyłem małej dziewczynki.

-Oj, przepraszam cię..- wygiąłem usta w lekki uśmiech i zmarszczyłem brwi oraz czoło.

-Nic się nie stało- odpowiedziała mi promiennym uśmiechem.- Zaraz.. Czy ty... Zayn?

-Tak- podrapałem się po głowie, mój uśmiech stał się bardziej szczery. Nie dlatego, że mnie rozpoznała. To ją widziałem, gdy przyjechałem z Olivią.

-Czy.. mógłbyś zrobić sobie ze mną zdjęcie?- zapytała otwierając szeroko oczy.

-Oczywiście.

-Pójdę tylko po mamę- powiedziała prawie piszcząc.

Ruszyłem za nią do małej salki, w której znajdowało się łóżko, duży fotel i szafka.

-Kochanie, gdzie..- nieduża kobieta zdębiała, gdy stanąłem w drzwiach.

-Dzień dobry- uśmiechnąłem się.

-Dzień dobry. Kochanie kto to?- spojrzała na córkę.

-Zayn.. Z zespołu one direction.. Zayn- coraz bardziej zniżała głowę, chyba w niedowierzaniu i kręciła nią na wszystkie strony.

-Ah.. Tak.

Po krótkim dialogu z córką, wyjęła nieduży aparat i cyknęła nam parę fotek.

-Jak masz na imię?- zapytałem trzymając w ręku długopis i kartkę.

-Talia- uśmiech nie schodził jej z twarzy.

-Ślicznie- uniosłem koniuszek ust ku górze i złożyłem podpis z dedykacją dla małej. Podpisałem jej plecak, misia, rękę, jakąś koszulkę i tył telefonu. Przeraziła mnie pod tym względem, ale nie dziwie się, że chce mieć pamiątkę, bo pewnie myśli, że więcej mnie nie spotka.. ale się myli.

-Talia.. dlaczego jesteś w szpitalu?- zapytałem siadając obok niej na łóżku.

-Mam guza mózgu- odpowiedziała, a ja żałowałam, że zapytałem.

-Przykro mi...

-Nie potrzebnie. Wiem o tym już od ponad roku. Zdążyłam się przyzwyczaić- mówiła to normalnie, jakby nie wiedziała, że umiera.

-Jesteś silna..- nie wiedziałem co mam powiedzieć.

-Owszem, muszę. Dla mamy. Ma tylko mnie- spojrzała na mnie.

W jej oczach widziałem spokój, delikatność i siłę, która najbardziej była widoczna. Byłem pod wrażeniem i wiedziałem, że jej tak nie zostawię.

-Wiesz, ile tu jeszcze będziesz?- zapytałem cicho.

-Nie zanosi się, żeby puścili mnie do domu. Jeszcze tu posiedzę- westchnęła.

-Wiesz.. Mógłbym cię jeszcze odwiedzić? Teraz muszę już iść.

-Jasne, że możesz! Jak najbardziej- uśmiechnęła się.

-Mam do ciebie prośbę. Nikt nie wie, gdzie jesteśmy i nie chciałbym, żeby się dowiedzieli- spojrzałem na nią.

-Nikomu nie powiem.

-Dziękuję.

Wstałem, ale zatrzymałem się w pół korku. Sięgnąłem ręką czapkę, którą miałem na głowie i włożyłem jej ją w dłonie.

-Tobie bardziej się przyda- uśmiechnąłem się.

-Dziękuję- powiedziała i uściskała mnie.

-To ja dziękuję- uśmiechnąłem się znowu i wyszedłem z sali. Nasłuchiwałem przez chwilę, jak dziewczynka piszczy ze szczęścia. W końcu dotarłem do celu i usiadłem na krześle. Po niecałych 10 minutach drzwi uchyliły się i wyszła z nich Olivia. Widziałem, że płakała.

-Chodźmy do domu. Lekarz mówił, że obudzi się najszybciej rano- powiedziała wzdychając.

-Zostaję. Jedź- lekko się uśmiechnąłem.

-Zayn, mi też jest ciężko, ale nie możesz tu siedzieć bezczynnie, a do tego nic nie jedząc..

-Zostaję Olivio- powiedziałem poważnie.

-Ale.. A może pojedziesz ze mną do domu, wykąpiesz się, przebierze, zjesz, chwilę odpoczniesz i cię przywiozę. Dobrze? Nie obudzi się teraz, a za godzinę będziesz z powrotem- powiedziała łagodnie, ale stanowczo.

Nie chciałem ulegać, lecz miała rację.

-Dobrze. Ale za godzinę tutaj będę, tak?-dopytywałem dla pewności.

-Jasne, zadbam o to- lekko się uśmiechnęła.

Nie chętnie wstałem i udałem się za nią do samochodu. Szybko wziąłem prysznic, przebrałem się w czyste ciuchy, zjadłem i zabrałem parę rzeczy ze sobą na zajęcie czymś czasu i coś dla [T.I.]. Olivia wpakowała mi parę kanapek, jakieś ciastka i picie. Szybko byłem w szpitalu. Pożegnałem się z kobietą i obiecałem jej, że jakby coś się działo zadzwonię. Biegnąc po schodach, przeskakiwałem po trzy stopnie. Stanąłem przed drzwiami sali i zdecydowanie je otworzyłem.

Serce zwolniło, a przez chwilę zapomniałem o oddychaniu. Leżała na łóżku, taka krucha i blada. Od samego patrzenia chciało mi się płakać, jednak nie pozwoliłem sobie. Usiadłem na krześle obok łóżka i złapałem jej zimną dłoń.

-Tęsknię za tobą..- wyszeptałem i pocałowałem ją w czoło.

Bladą ciszę przerwała pielęgniarka, która przyszła sprawdzić co z pacjentką. Spojrzała na dwa monitory, do których podłączona była [T.I.] przez cienkie kabelki, zmieniła jej kroplówkę i wyszła bez słowa. I znów nastała cisza.

Przez myśl przeleciały mi wspomnienia, nasze pierwsze spotkanie i cały czas, który spędziłem z nią. Wiedziałem, że nic wielkiego się jej nie stało, ale przecież leżała w szpitalu, a tam wszystko może się zdarzyć. Nie dopuszczałem do siebie jednak takiej myśli.

Zmęczony wydarzeniami dnia, oparłem głowę o łóżko i zamknąłem oczy, nadal trzymając jej dłoń.

Przez cztery godziny mojego ''snu'' miałem tylko zamknięte oczy. Albo przychodziła pielęgniarka sprawdzić co się dzieje, albo ktoś głośno przechadzał się po korytarzu. Wyjąłem z kieszeni komórkę, przed północą.

Nie chciałem, żeby cierpiała. Chciałem, by to spotkało mnie, a nie ją. Dlaczego los zrobił jej taką krzywdę?! Czemu padło na nią? Nigdy jednak nie zdobędę odpowiedzi.. Wiedziałem, że świat jest bezlitosny, ale żeby aż tak?! Żeby ranić bezbronną i niczemu winną osóbkę?!

Westchnąłem ciężko i spojrzałem na bladą twarz dziewczyny. Jej dłoń nadal była zimna i nieruchoma. Zaraz, zaraz..

Jej dłoń.. ona się poruszyła! Tak, nie ubzdurałem sobie, znowu to zrobiła. Ścisnąłem mocniej jej rękę i spojrzałem na powieki, które ewidentnie drgnęły.

-[T.I.].. słyszysz mnie?- zagarnąłem niepewnie, jednak szybko pożałowałem.

Głupie pytanie.. Puściłem jej dłoń i szybko wybiegłem z sali, wołając lekarza..

*Twoimi oczami*

Ból, tylko to czułam. Przed oczami ciemność, zimne dłonie i obolała noga, tak jak i całe ciało. Wolny oddech, tętno, bicie serca.

Nie moc, która mnie ogarnęła, przeszkadzała się ruszyć. Czyjaś dłoń chwyciła moją.. Czyjeś usta, lekko musnęły moje czoło... Próbowałam pokazać, że żyję, że czuję.. Nie mogłam..

Chwila odpoczynku, znowu podjęta próba ruchu.. Na nic. Odpuściłam, zasnęłam.

Poczułam jak lekki ciężar schodzi z mojej dłoni. Nie.. Znowu leżał na mojej ręce. Zabrałam resztki sił, nabrane dzięki snu i poruszyłam dłonią. Mocniej zacisnęłam powieki.

I znowu ktoś mnie puścił..

Oślepiło mnie światło. Białe i blade. Ktoś podnosił moje powieki, co sprawiało mi ból, a oczy same się chowały. Gdy w końcu odpuścił, chyba mnie wołał, ale ja nie reagowałam. Nie chciałam i nie miałam siły. Kompletny bezruch..

Minęło trochę czasu. Tym razem już silniejsza, powoli uchyliłam powiekę, ale szybko ją zacisnęłam, bo oślepiło mnie światło wpadające do sali. Po chwili znowu spróbowałam, tym razem moje oczy przyzwyczaiły się do jasności. Nie udało mi się podnieść głowy, ale było mnie stać na wędrowanie wzrokiem po pomieszczeniu. Biały sufit, niebieskie ściany, szara podłoga. Po prawej drzwi, jakaś szafka, po lewej okno i fotel, a obok łóżka krzesło, a na nim chłopak. Przyglądałam mu się przez chwilę. Podniósł głowę i spojrzał na mnie.

-[T.I.]- wymamrotał.

-Zayn..?- zapytałam patrząc na jego twarz.

-Tak. Martwiłem się o ciebie- powiedział dotykając dłonią mojego policzka.

-Wszystko mnie boli..

-Pójdę po lekarza.

Chłopak szybko wyszedł z sali, a ja zostałam sama. Przymknęłam powieki, gdyż głowa mnie rozbolała. Po krótkiej chwili drzwi otworzyły się szybko i wbiegł nimi Zayn razem z lekarzem.

-Dzień dobry, jak się pani czuje?- podszedł do łóżka i spojrzał na monitor obok.

-Dzień dobry. No nie za dobrze. Wszystko mnie boli.

-Nic dziwnego- uśmiechnął się.-Teraz niech pani odpoczywa, zajrzę tu jeszcze.

Wyszedł. Zayn usiadł na krześle obok.

-Twoja ciocia już jedzie, zaraz będzie- lekko się uśmiechnął.

-Dziękuję..

-Za co?- pokręcił głową.

-Za wszystko. Za to, że tu jesteś- pocałowałam go w policzek i uśmiechnęłam się.- Dziękuję. 

ZaynLoveForever

______________________________________________________________

Siemacie! Mam nadzieję, że wam się podoba to co napisałam, bo ja nie jestem z niego zadowolona. Na szczęście to już przedostatnia część, więc szybko go skończę.

Widziałyście już nowe daty koncertów? Niestety nie będzie ich w Polsce za rok, ale może jeszcze ogłoszą trasę! Nie załamywac się, trzeba wierzyć! 

Pamiętajcie o tym, że możemy napisać wam imagina z dedykacją z którymś chłopakiem ! Jeżeli jesteście zainteresowane to napiszcie tu z kim i dla kogo :)

To chyba tyle.. Pozdr, Hope <3