# 18 Niall CZ. 1

 

To był chłodny, zimowy poranek. Obudziłam się, powitało mnie stukanie deszczu o szybę w moim oknie. Spojrzałam na zegarek. 8:40. Spanikowana, ze spóźnię się na lekcję z nauczycielem-piłą-biologii, jak burza wypadłam z łóżka. Tego dnia pobiłam chyba rekord Guinnessa w myciu się na czas. Taa, każdy ma jakieś osiągnięcia. Gdy już się ubrałam, tz. można powiedzieć, że się ubrałam, bo jak się potem okazało… jeansy i różowa bluza od piżamy z kotkiem, którą zapomniałam ściągnąć, nie są dobrym połączeniem, wyszłam pospiesznie z domu. Całą drogę na przystanek autobusowy biegłam, a ponieważ autobus podjechał na przystanek, a ja tam jeszcze nie dotarłam, przyspieszyłam i coś tak czuję, że pobiłam rekord Usaina Bolta. Niechcący potrąciłam jakiegoś przystojnego blondyna o niebieskich oczach. W normalnych okolicznościach chciałabym go bliżej poznać, ale perspektywa gościa od biologii strzelającego we mnie pytaniami jak z karabinu (karna odpowiedź) zniechęciła mnie do tego.

- Przepraszam – rzuciłam w stronę nieznajomego chłopaka i pospiesznie wsiadłam do autobusu.

- Ej, zaczekaj! – zawołał za mną, ale w tym momencie drzwi autobusu się zamknęły, a ja nie miałam czasu sprawdzać, czego ode mnie chce.

O dziwo nie spóźniłam się do szkoły, ale gdy przed lekcją znalazłam chwilę, żeby wpaść do szkolnego sklepiku uświadomiłam sobie jedną rzecz…

- Zgubiłam portfel!  Caroline, wdziałaś go? Plisss, powiedz, że tak! – zwróciłam się spanikowana do przyjaciółki.

- Uspokój się. Gdzie ostatni raz go wdziałaś? – powiedział spokojnie i rzeczowo.

- W mojej rano w mojej kieszeni, ale to nam chyba nie pomoże…

- Nie martw się na pewno go znajdziemy – pocieszyła mnie. Po chwili zadzwonił dzwonek i razem z Caroline ruszyłyśmy jak na ścięcie w stronę klasy od biologii.

***

Po powrocie do domu postanowiłam przetrząsnąć swoje rzeczy, w nadziei, że może jest gdzieś tu. Przekopywanie się przez stertę ciuchów leżących na podłodze, przerwał telefon. Spojrzałam na wyświetlacz mojej komórki. Numer nieznany.

- Halo? Kto mówi? – spytałam, gdy odebrałam.

- Cześć – odezwał się męski głos w telefonie – Nazywam się Niall i my się jeszcze nie znamy, tzn. to na mnie wpadłaś dziś rano – zaśmiał się.

- Oj, jeszcze raz przepraszam… Chwila, skąd masz mój numer? – spytałam podejrzliwie.

- No właśnie dlatego dzwonię. Kiedy biegłaś do autobusu, z kieszeni kurtki wypadł ci portfel. Wołałem cię, chciałem podbiec, ale ty już odjechałaś, więc... no ten tego – zmieszał się – pozwoliłem sobie zajrzeć, w nadziei, że znajdę tam coś co pozwoli mi cię znaleźć i … okazało się, że zostawiłaś tam karteczkę z numerem telefonu.

- No tak… Nigdy nie mogę go zapamiętać, wiec zapisuje na karteczkach.

- Możemy się spotkać jutro po południu? Chciałbym ci go oddać – jego głos był tak melodyjny, że niemal zapomniałam, po co Naill do mnie zadzwonił.

- Jasne, gdzie? – nie przywykłam do spotkań z nieznajomymi, ale to była ważna sprawa.

- Myślałem o „Europe cafe”, tej kawiarni na rogu Camp Street. Pasuje ci 16:00? – zaproponował.

- Mi pasuje. To do zobaczenia… Niall – powiedziawszy to rozłączyłam się, nie mogąc już myśleć o niczym innym niż spotkaniu z nowo poznanym, przystojnym blondynem, chociaż nawet  nie pamiętałam  dokładnie jego twarzy.

***

Spojrzałam na zegarek, była 15:20, a to oznaczało, że za 40 min miałam się spotkać z Niallem. Postanowiłam się już przygotowywać powoli do wyjścia.  Stary, poczciwy dres, w którym uwielbiałam chodzić po domu, kiedy niegdzie nie musiałam wychodzić, zmieniłam na jasnozieloną bluzkę i czarne jeansy , a kapcie z króliczkami na ulubione botki na niewysokim obcasie. Włosy związałam w długi do pas warkocz. Gdy skończyłam się szykować, okazało się, że jeśli zaraz nie wyjdę z domu to się spóźnię, a tego bym nie chciała. Włożyłam na siebie gruby płaszcz i wyszłam. W głowie tworzyły mi się najróżniejsze scenariusze naszego spotkania. Ja i Niall zaprzyjaźniamy się… Ja i Niall zakochujemy się w sobie i kilaka lat później oświadcza mi się na Bahamach … Ja i Niall zaczynamy chodzić, a koleżankom szczena opada na nasz widok… Ja i Niall razem ratujemy świat jako Kobieta-kot i Superman – nie no, chyba przesadziłam z komiksami Marvela w dzieciństwie – uświadomiłam sobie, uśmiechając się pod nosem na myśl o tej ostatniej scenie. W końcu dotarłam do owej kawiarni i rozglądając się po sali, zauważyłam Nialla siedzącego przy stoliku pod ścianą. Obok niego leżał bukiet czerwonych róż. Podeszłam do niego, a on gdy mnie dostrzegł, wstał z miejsca i powitał mnie uśmiechem, który zaraz odwzajemniłam.

- Cześć – przywitałam się.

- Witaj – powitał mnie, wręczając mi bukiet – To dla ciebie. Fajnie, że przyszłaś.

Nie wiedziałam co powiedzieć. Jedynym chłopakiem, który wręczył mi kwiaty był Justin Timberlake, ale ponieważ to było w śnie więc się chyba nie liczy…

- Dziękuję, z jakiej to okazji? – spytałam patrząc na niego badawczo, ale on się tylko uśmiechał.

- No wiesz… Chciałem sprawić ci przyjemność – przeczesał nerwowo dłonią włosy. – Od chwili kiedy cię zobaczyłem na tym przystanku, nie mogłem przestać o tobie myśleć. Gdyby nie to, że się tak spieszyłaś, pewnie zagadałbym – poczułam jak płoną mi policzki . – Nadal nie wiem jak się nazywasz – popatrzył tymi swoimi niebieskimi oczami i poczułam się tak jakbym nie miała języka w buzi.

- [T.I.] – powiedziałam.

- Piękne imię , tak jak jego właścicielka – wskazał na kawiarnianą kanapę przy stoliku – usiądziesz?

- Tak, jasne – rozpięłam płaszcz, było tu o wiele cieplej niż na dworze. – Portfel… - zaczęłam, bo dopiero sobie o nim przypomniałam.

- Ah, no tak. Zupełnie zapomniałem o nim, mówił ci ktoś, że można się zatracić w twoich oczach? – uśmiechnął się do niej jak amant z latynoskich filmów. Z kieszeni skórzanej kurtki wyciągnął mały, czarny portfel, mój portfel. Podał mi go – Proszę, oddaję zgubę. Następnym razem lepiej go pilnuj, bo możesz nie mieć tyle szczęścia i po raz drugi niezwykle słodki blondyn o cudnych oczach nie zadzwoni do ciebie i nie spróbuje zaprosić cię na randkę na następną sobotę.

- Nie zaprosiłeś mnie na randkę… - spojrzałam na niego z pod uniesionej brwi. Niall był zniewalający.

- Teraz zapraszam – sięgnął dłonią po moją dłoń i spojrzał mi w oczy – Umówisz się ze mną?

- Dlaczego nie? Na pewno będziemy się świetnie bawić – na te słowa Niall uśmiechną się jeszcze szerzej, widać było, że tryska radością.

_________________________________________

JAK BĘDZIE 10 KOMENTARZY , WSTAWIE NEXTA :0

                                                                                                                    mrs Payne