#26 Harry cz. 1

Leżałam sobie wygodnie na kanapie i chyba po raz setny oglądałam „Władcę pierścieni”, gdy usłyszałam głos mamy.

- [T.I.]! Wyjdź z psem! – zawołała z innego pokoju.

- Ale mamo! Teraz oglądam! Niech Liam z nim wyjdzie! – zaprotestowałam. Nie byłabym sobą, gdybym pozwoliła sobie przerwać oglądanie sceny, w której Aragorn i Arwena się całują. W tym momencie do pokoju wszedł mój brat i usiadł koło mnie, zabierając mi popcorn.

- Liam? Wyjdziesz z psem? – spytała mama, wchodząc do pokoju.

- Bardzo bym chciał, ale z bólem serca muszę odmówić – złapał się teatralnie za pierś, udając jak bolesne to dla niego wyrzeczenie, a mama widząc to przedstawienie, wywróciła oczami.

- Dlaczegóż to musisz odmówić, mój drogi synu – podjęła grę mama.

- Ponieważ zaraz przyjdą chłopaki i będziemy pracować nad piosenką  - odpowiedział, po czym przybliżając się do mnie, szeptem dodał – To znaczy oni będą pracować – wyszczerzył się w uśmiechu.

- Sama widzisz, [T.I.]. Twój brat jest zajęty, a to znaczy – spojrzała znacząco na mnie – że to ty musisz wyprowadzić Damona…

- Zaraz, co? Jakiego Damona – zdziwił się Liam. – Od kiedy nas pies nazywa się Damon, a nie Kudłacz?

- Od kiedy zaczęłam oglądać „Pamiętniki wampirów” – odpowiedziałam mu z uśmiechem. – Skoro nie mogę mieć oryginału, to zadowolę się chociaż tym… - teraz to on wywrócił oczami. – No co? Teraz mogę bezkarnie mówić, że chodzę z Damonem Salvatore z „Pamiętników wampirów”.

- Raczej wychodzisz – powiedział i nie wiedzieć czemu wszyscy się roześmialiśmy. – A teraz zabieraj swojego Damonka i dopilnuj, żeby nie wrócił, póki nie załatwi swoich fizjologiczny potrzeb – dodał naśladując pana Dericka, nauczyciela biologii, który uczył nas oboje.

- Ale czemu ty nie możesz wyjść z psem …? - marudziłam.

- Bo jestem wielką gwiazdą, a wielkie gwiazdy mają od tego ludzi – powiedział drażniąc się ze mną. Tak naprawdę sodówka nigdy nie uderzyła mu do głowy, ale lubił się ze mną drażnić w ten sposób.

- A więc panie „wielka gwiazdo” coś mi się za to należy… Zrobimy tak : będę wychodziła z Damonem cały miesiąc jeśli zaprosisz mi do domu Iana Somerhaldera – zaczęłam się z nim targować, dobrze wiedząc, że większość tego miesiąca on miał wyprowadzać zwierzaka, a tego bardzo nie lubił.

- Słuchaj, ja jestem muzykiem, a nie cudotwórcą – powiedział ze złośliwym, braterskim uśmieszkiem, który tak lubiłam. – Nie sprawię, że Ian zechce przylecieć z U.S.A. do całkowicie nieznanej mu osoby, tylko dla tego, że ja – kolejna, pewnie nie znana mu osoba- o to prosi.

- I po co mi sławny brat jak nawet nie ma z niego użytku? – spytałam dramatycznie – Damon, do nogi! – zawołałam psa i wyszłam z domu, w między czasie znajdując czas na pokazanie bratu języka, kiedy, z tym swoim złośliwym uśmieszkiem, pomachał mi na drogę. Spacerowałam z psem i spacerowałam, gdy usłyszałam za swoimi plecami wołanie.

- [T.I.], poczekaj! – obróciłam się i zobaczyłam Harry’ego, biegnącego do mnie przez trawnik. – Cześć – wydyszał.

 - Hejka! Ładnie to tak deptać trawnik? – spytałam, drocząc się z nim, a w odpowiedzi Harry posłał mi łobuzerski uśmiech.

- Wiesz, my wyjęci z pod prawa nie zwracamy uwagi na takie szczegóły – powiedział, po czym oboje się roześmialiśmy.

- Nie miałeś spotkać się z Liamem i resztą? – spytałam.

- Miałem – opowiedział wzruszając ramionami.

- To możemy iść razem, i tak już wracałam – powiedziałam.

- Albo… możemy wyskoczyć gdzieś na miasto – zaproponował z dzikim błyskiem w oku.

- A chłopaki nie będą robić ci wyrzutów? – spytałam.

- Będą – wzruszył ramionami. – Ale jesteś tego warta – czułam jak policzki mi płoną. Od dawna podkochiwałam się w Harrym. Ciągle miałam nadzieję, że między nami zaiskrzy, zwłaszcza, że byliśmy w tym samym wieku. Spuściłam zawstydzona i szczęśliwa za razem wzrok i przystałam na propozycję. Harry, aż podskoczył z radości. Po drodze rozmawialiśmy, śmieliśmy się. Było super, tak swobodnie.

- Gdzie właściwie idziemy? – spytałam w końcu.

- Do Rose’s Cafe – powiedział, posyłając mi zniewalający uśmiech.

- To moja ulubiona kawiarnia!

- Wiem – odparł z jeszcze większym uśmiechem.

- Ale skąd? – spytałam zdziwiona.

- Z pomocą Liama, przeprowadziłem mały wywiad środowiskowy – powiedział dumny z siebie Harry.

- Zaplanowałeś to? – spytałam. Myślałam, ze eksploduje ze szczęścia.

- Można tak powiedzieć. Jak myślisz, dlaczego tak często pierwszy do was przychodziłem, czasem nawet, kiedy nie było jeszcze Liama i ostatni wychodziłem? Nie mów, że się nie domyśliłaś.

- No, wiesz… - prawda był taka, że się nie domyśliłam.

- Od dłuższego czasu czułem do ciebie „miętę” – widząc moją minę, pospiesznie dodał – i nie, nie chodzi o te twoje nowe tic taci super mint – oboje się roześmialiśmy.

- A wiesz, że ty mi też się podobałeś od dawna?

- Taką właśnie miałem nadzieję – wyszczerzył zęby w łobuzerski uśmiech. – W razie nie odwzajemnienia uczuć, miałem plan B. Z pomocą chłopaków dopracowałem nawet szczegóły.

- Chwila… Jaki plan B? – spytałam ze śmiechem.

- No wiesz…

- Gadaj! – rozkazałam, nie mogąc przestać się śmiać.

- Skoro musisz wiedzieć… Miałaś wsiąść z nami do samolotu, kiedy będziemy lecieć na koncert w Australii i w pewnym momencie pilot by cię wkręcił, że nie ma to lotniska i trzeba skakać ze spadochronem. Ja zrobiłbym to pierwszy, a ty, przekonana, że cała reszta też to zrobi, również byś skoczyła. Liam, Zayn, Niall i Louis polecieliby dalej, bez nas. A kiedy już spadlibyśmyby na ziemię, okazało by się, że „przypadkiem” znaleźliśmy się na bezludnej wyspie, z dala od cywilizacji. Oczywiście ja, jakimś dziwnym trafem, miałbym przy sobie zapas jedzenia na tydzień, czyli dokładnie tyle za ile chłopaki mieliby po nas wrócić. Bylibyśmy sam na sam i w końcu i ty byś poczuła do mnie „miętę” – uśmiechnął się dumny ze swojego planu, a ja dalej nie mogłam opanować śmiechu, zwłaszcza po tej historii.

- W sumie chciałabym na taka wyspę… - teraz i on się roześmiał.

- To co? Realizujemy plan? – spytał, a ja znowu się roześmiałam. Śmieliśmy się tak długo i z takich głupot, że ludzi się na nas oglądali, a to nas jeszcze bardziej rozbawiało. Błędne koło humoru z Harrym. Nasze śmiechy przerwała grupka rozwrzeszczanych fanek.

- To ty jesteś Harry Styles ! Jestem największą fanką One Direction! – zapiszczała blond włosa, ubrana na różowo dziewczynka, która miała tak około 12 lat.

- Bardzo mi miło –odpowiedział z uśmiechem Harry.

- Harry, nie słuchaj jej! To ja jestem waszą największą fanką! – zaprotestowała gorliwie nieco starsza brunetka.

- Co ty gadasz, głupia?! Ja jestem największą fanką 1D! Prawda, Harry? – odpowiedziała ze złością blondynka.

- Dziewczyny! Naprawdę nie ma się o co kłócić! – próbował załagodzić. – Chcecie fotkę lub autograf? – spróbował odwrócić ich uwagę.

- Tak, tak, tak! – zapiszczała blondynka.

- Ja pierwsza! – brunetka wepchnęła się przed różową 12-latkę. – Napisz : dla Katy – powiedziała i podała mu wielkie zdjęcie chłopaków z 1D. Harry i ja wytrzeszczyliśmy oczy. Ona nosi coś takiego przy sobie na co dzień?

- Nie, ja pierwsza! – blondynka wyciągnęła do Harry’ego kawałek papieru. – Napisz : dla Georgie – poprosiła.

- Nie widzisz, że ja tu stałam! – pisnęła brunetka.

- Ej, ej, ej! Nie kłóćcie się! Obu podpiszę.

- Mi pierwszej! – krzyknęły razem. Harry spojrzał na mnie błagalnie.

-  Zrobimy tak! Harry najpierw podpisze Georige, a potem Katy! – powiedziałam. Widząc, że blondynka pokazała tej drugiej język, a brunetka znowu chciała narzekać, dodałam – Jeśli usłyszę jeszcze jedno słowo, Harry nie da autografu żadnej z was! – od tej pory już były cicho, ale gdy już dostały owe autografy, usiadły przy stoliku obok i ciągle się na nas gapiły.

- Chodźmy już – zaproponował Harry, a ja przytaknęłam.

- Codziennie masz takie akcje? – spytałam z niedowierzaniem.

- Taa… Uwielbiam swoich fanów, ale nie cierpię jak wrzeszczą na siebie i robią takie bezsensowne awantury o nic – westchnął. Wróciliśmy do domu i na wejście przywitała nas banda hałaśliwych chłopaków z 1D z moim drogim bratem na czele.

- I jak? – spytał tajemniczo Louis. – Plan A wypalił, czy trzeba zastosować plan B?

- Wypalił A – powiedziałam i zobaczyłam zdziwienie na ich twarzach. Chłopaki nie wiedzieli, że Harry mnie uświadomił odnośnie planu B.

- To ty wiesz…? – spytał podejrzliwie Liam.

- Tak, braciszku! Wiem o samolocie do Australii, spadochronach i bezludnej wyspie! – wszyscy wybuchnęliśmy  śmiechem.

- Fajnie, że może jednak nie zostaniesz starym kawalerem w kapciach. Jest nadzieja! – zaśmiał się Zayn. – Ale mogłeś wcielać w życie plan A po próbie. Przez ciebie biedny Louis sam, musiał pisać piosenkę! – i znowu śmiech.

- Jak to sam jak była was czwórka? – zdziwiłam się.

- No, bo kochana siostro, to Lou i Harry zawsze odwalają za nas robotę i to oni piszą – wytłumaczył mi Liam.

- Czemu się im dajecie wykorzystywać? – spytałam Lou i Harry’ego.

- Ponieważ, kochana [T.I.] , kiedy twój „zdolny” brat zabrał się z Zaynem i Niallem do pisania „hitu” wyszło im, jak to szło? „Łołoło, zobaczyłem ją , łołoło. Kocha mnie jejejeje. Mnie jejejejeje! Łołoło! Ona kocha mnieeeeeee” – zaśpiewał, a ta trójca spłonęła rumieńcem.

- Mówię wam, ten kawałek miał potencjał – bronił się, tłumiąc śmiech Niall.

- Tak, Niall, tak – przytaknął sarkastycznie Harry.

_____________________________________________

Jak będziez 10 komentarzy, dodam nexta:* A zapewniam, że 2 część będzie ciekawsze :)

                                                                                          mrs Payne