# 30. Zayn cz. 5

(Część 1),(Część 2),(Część 3),(Część 4)

-Halo?

-[T.I.]? Kochanie! Wszystko już wiemy. Jesteśmy na lotnisku i będziemy za 1,5 godziny. Jakoś dojedziemy do was..do ciebie do domu- wiem, że gdyby była przy mnie patrzyłaby się na mnie opiekuńczo.

-Dobrze mamo, ale ja już tam nie mieszkam..- przestałam na chwile mówić, bo Zayn napisał mi coś na kartce.- Przyjedziemy po was, nie martw się. Na jakim lotnisku wylądujecie?

-Przyjedziecie.. Na Heathrow.

-OK. Będziemy tam o 16- powiedziałam i szybko się rozłączyłam, by nie zadawała więcej pytań. Moi rodzice nie wiedzieli tylko o tym, że siedziałam w więzieniu i że jestem z Zaynem.

Godzinę później już siedzieliśmy w czarnym BMW. Musieliśmy wyjechać pół godziny wcześniej, by się nie spóźnić.

-Stresujesz się?- wyrwał mnie z rozmyślenia głos i dotyk Zayna. Lekko ścisnął moją dłoń.

-Troszeczkę. Mam nadzieję, że nie będą źli, że wynajęłam dom- spojrzałam na jego czekoladowe oczy. Kochałam jak tak się na mnie patrzył. Dałabym wszystko, by już zawsze był przy mnie.

Wjechaliśmy na parking, Zayn zaparkował i wysiedliśmy z auta. Chłopak złapał mnie za rękę i przyciągnął bliżej siebie. Poszliśmy do sali przylotów. Po 10 minutach czekania zauważyłam moich rodziców.

-Mamo! Tato! - podeszłam do nich z uśmiechem.

-Kochanie!- mama mnie przytuliła.

-Jak podróż?- zapytałam.

-Dobrze. Ale nie po to przyjechaliśmy, by o tym rozmawiać.

-Racja. Mamo, tato poznajcie Zayna- powiedziałam patrzą na chłopaka stojącego obok.

-Dzień dobry. Miło państwa w końcu poznać- przywitał się z uśmiechem.

-O dzień dobry. [T.I.] nie mówiłaś..

-Mamo!- przewróciłam teatralnie oczami.-Chodźcie, na pewno jesteście zmęczeni.

Szliśmy z Zaynem o krok szybciej niż moi rodzice. Chwyciłam go za rękę, a on uśmiechnął się do mnie czule. Zapakowaliśmy bagaże, usadowiliśmy się w aucie i ruszyliśmy w drogę.

-Ale tu ładnie!- powiedziała mama z dumą wchodząc do domu Zayna.

-Dziękuję- odpowiedział jej z uśmiechem.-Może od razu pokażę państwu pokój?

-Byłoby miło- mama wydawała się być zachwycona Zaynem. Zawsze była pozytywnie nastawiona do ludzi. Niestety, mój tata jest innym człowiekiem. Nie raz Jagoda miała zakaz spotykania się z chłopakiem, gdy mieszkałyśmy jeszcze w Polsce. Dlatego chciała się wyprowadzić, a ja skorzystałam i przyleciałyśmy do Londynu pod pretekstem studiów.

-[T.I.] nie podoba mi się ten chłopak- powiedział stanowczo tata, gdy Zayn poszedł pokazać mamie pokój.

-Tato przestań. Nie znasz go, więc nie oceniaj- odpowiedziałam z piorunami w oczach.

-Nie pozwolę, żebyś się stoczyła przez jakiegoś chłopaka.

-Moje życie tato. A poza tym, Zayn nie jest jakimś tam chłopakiem. Gdyby nie on, to wszystko potoczyłoby się inaczej.

-Co masz na myśli?

-Siedziałabym w wiezieniu, albo nawet zamarzła na ławce w parku. Jemu wszystko zawdzięczam i proszę spróbuj go poznać. Na pewno go polubisz- nie powiedziałam nic więcej, bo mama weszła do kuchni.

-Piotr idziesz? Rozpakujemy się.

-Idę. Rozmawiałem tylko z naszą córką- powiedział mierząc mnie wzrokiem i poszedł za matką po drodze mijając Zayna.

-Co taka smutna jesteś?- podszedł do mnie i złapał mnie za ręce.

-Nic takiego- uśmiechnęłam się i spojrzałam mu w oczy.

-Na pewno? Jak coś wal prosto z mostu.

-Wiem, dziękuję- przytuliłam się do niego mocno.

Usiedliśmy na kanapie i czekaliśmy, aż rodzice się rozpakują.

-Mamo, a może pójdziemy na kolację do jakiejś restauracji?- zapytałam, gdy weszli do salonu.

-Dobry pomysł. Zayn oczywiście idziesz z nami- uśmiechnęła się i spojrzała na chłopaka.

-Bardzo bym chciał, ale mam parę spraw do załatwienia i po prostu nie chcę wam przeszkadzać- także się uśmiechnął.

-Ależ nie przeszkadzasz nam!- przytuliłam się do niego, a on objął mnie ramieniem.

-To miłe, ale i tak nie mogę iść. Zostawię wam mój samochód.

Podczas kolacji opowiadałam rodzicom co robiłyśmy przed śmiercią Jagody i wszystko co wiem na temat jej śmierci. Mama udawała, że jest silna, ale i tak widziałam, że w środku jest rozdarta. Ojciec trzymał ją cały czas za rękę i cicho pocieszał. Nie rozumiem mojego taty. Jest opiekuńczy i czuły wobec mojej mamy, ale nie obchodzi go to, że ja kocham Zayna i chciałabym, żeby on zaakceptował ten związek.

Po dwóch godzinach wróciliśmy samochodem do domu. Zayna jeszcze nie było, więc poszłam się kąpać. Gdy wychodziłam usłyszałam dźwięk otwierania drzwi.

-Zayn!- krzyknęłam i przytuliłam się do niego mocno. On objął mnie w tali i czule pocałował.

-Cześć mała! Jak było?- zapytał, gdy już się od siebie oderwaliśmy.

-Dobrze. Chodź zrobię ci coś do picia. Chcesz herbatę?

-Dziękuję- uśmiechnął się.

-Czemu przywiózł cię radiowóz do domu?- usłyszałam zaciekawiony głos ojca. Wiedziałam, że się zdziwi jak Zayn mu wyjaśni.

-Bo mój ojciec jest komendantem. Byłem u niego i mnie odwiózł- zobaczyłam, ze się teraz uśmiechnął.

-Kochanie, my już pójdziemy spać Dobranoc- powiedziała mama ciągnąć ojca z rękaw.

-Dobranoc- odpowiedzieliśmy chórem z Zaynem i cicho się zaśmialiśmy. Spojrzeliśmy na siebie i tak jakoś wpadliśmy sobie w ramiona. Zaczęliśmy się całować, aż w końcu wylądowaliśmy na łóżku w sypialni. Dłonie chłopaka wędrowały po moich biodrach i tali, a jego usta lekko muskały moje.

Rano obudził mnie jakiś hałas. Podniosłam głowę z torsu Zayna i ruszyłam w stronę źródła dźwięku.

-Mamo wszystko dobrze?- zapytałam wchodząc do kuchni. Mama trzymała w ręku szklankę i jakieś tabletki.

-Tak kochanie, wracaj do łóżka- powiedziała nawet się nie odwracając. Podeszłam do niej i objęłam w pasie.

-Nie kłam. Nie jestem małą dziewczynką- położyłam głowę na jej barku.

-Jestem tylko trochę zdenerwowana- włożyła tabletkę do buzi i popiła wodą.

-To ja wracam do łóżka- uśmiechnęłam się i zrobiłam co miałam zrobić.

-Gdzie byłaś królewno?- złapał mnie w tali i zakręcił wokół własnej osi.

-Puść mnie! Zayn błagam cię!- zaśmiałam się i w końcu mnie puścił. Odwróciłam się do niego i spojrzałam w jego czekoladowe oczy.

-To co dziś robimy?- zapytał pociągającym głosem i splótł dłonie za moją talią przysuwając mnie do siebie.

-A co chcesz? Nie zapominaj, że nie jesteśmy sami w domu- położyłam mu ręce na piersi.

-Byle co. Ważne, że z tobą- wyszeptał mi do ucha i już miał mnie pocałować, ale ktoś zapukał do drzwi i weszła moja mama. Zayn spalił buraka, a ja zaczęłam się śmiać.

-Mamo.. Coś się stało?- zapytałam łapiąc Zayna za rękę.

-Jutro wracamy z ojcem do Polski.

-Dziękuję, że mogliśmy do ciebie przyjechać. Stęskniłam się za tobą- powiedziała mama na lotnisku przytulając się do mnie. Staliśmy przy wejściu i czekaliśmy na tatę i Zayna, którzy wyjmowali walizki z bagażnika.

-Cieszę się, że przyjechaliście. Pomogliście mi- uśmiechnęłam się.

-A ten Zayn.. To coś poważnego?- dopytywała się mama podnosząc brwi.

-Mam nadzieję, że tak- uśmiechnęłam się i spojrzałam na idącego chłopaka z walizką.

-Chodźmy już kochanie- zwrócił się tata do mamy.

-Oczywiście. Dziękujemy ci Zayn, że mogliśmy mieszkać u ciebie.

-U nas- spojrzał na mnie i złapał za rękę.- Nie ma za co.

Uśmiechnęła się i po chwili już zniknęli w korytarzu. Wróciliśmy z Zaynem do domu i poszliśmy spać, bo była już północ.

Następnego dnia wybrałam się na małe zakupy. Wróciłam do domu i postanowiłam rozpakować ciuchy. Otworzyłam szafę i aż opuściłam torby na podłogę. Były tam tylko moje ciuchy. Wszystkie rzeczy Zayna zniknęły. Oszołomiona poszłam do kuchni po telefon. Usiadłam przy stole i wzięłam z niego komórkę. Wybrałam numer i czekałam, aż włączyła się sekretarka. Westchnęłam i spojrzałam na mebel przede mną. Leżał na nim list zaadresowany do mnie. Otworzyłam go i zaczęłam czytać.

ZaynLoveForever

__________________________________________________

Mam nadzieję, że wam sie spodoba, bo ja nie jestem przekonana co do tego imagina. Czytałam do 100 razy i coś mi nie pasuje. Nie będę wymuszała komentarzy, bo nie o to w tym chodzi. Tylko chciałabym was prosić, że jeżeli przeczytałaś/łeś to skomentuj :) To bardzo motywuje i nakręca do dalszej, lepszej pracy. 

Oczywiscie, jeżeli ci się nie spodobało, to powiedz mi co, a ja postaram się to poprawić :)

A i jeszcze jedno : jeżeli chcecie to proście o dedykacje. :)

Jeszcze raz dziekujemy, że czytacie naszego bloga. :) Pozd. Hope <3